Praxis i miasto

Od dawna nie była moim udziałem lektura tak bogata w implikacje dla myślenia kulturoznawcy jak książka Agaty Skórzyńskiej. Spory o tożsamość dyscypliny, o relacje zawiązywane między teoretycznym wymiarem nauk o kulturze a animacją kulturową oraz projektowym charakterem badania kultury od dwóch dekad nie ustają. Dlaczego zatem uważam, że Praxis i miasto wnosi tutaj świeże spojrzenie? Po pierwsze dlatego, że przeczesując współczesną i klasyczną myśl z zakresu humanistyki oraz nauk społecznych autorka odnajduje niemal zawsze te "sploty" praktyk, właściwej im otwartości oraz heterogeniczności, które przekonują czytelnika, że poznanie ucieleśnione i usytuowane nie tylko jest możliwe, ale i efektywniejsze poznawczo od tekstocentrycznego "poznania abstrahującego". Po drugie dlatego, że analiza klasyków myśli społecznej dokonywana przez Skórzyńską odsłania, ile w pojęciach utartych, takich jak "habitus", kryje się nadal niewyzyskanych innowacji semantycznych projektujących dla nas jako badaczy kultury cele działań i inwestujących w naszą sprawczość. (Dr hab. Tomasz Majewski)