«Τα πόδια μου με κράταγαν με δυσκολία καθώς όλο μου το σώμα έτρεμε. Είμαι σίγουρη ότι το κατάλαβε επειδή με άρπαξε, με σήκωσε και έβαλε την ρώγα μου στο στόμα του και την έγλειψε με τη γλώσσα του. Ήμουν πραγματικά τόσο κοντά να φτάσω σε οργασμό. Με άφησε λίγο πριν τελειώσω, για να βρω την ισορροπία μου σκόνταψα και έπιασα την καρέκλα πίσω μου. Ο Δρ. Άντερσεν γύρισε το πρόσωπο του προς το γραφείο του αλλά πάνω από τον ώμο του είπε: «Μπορείς να νιώσεις άνετα. Παρατήρησα ότι οι ρώγες σου λειτουργούν όπως πρέπει και είναι πολύ ευαίσθητες». Ανέβηκα στην γυναικολογική καρέκλα». Το συγκεκριμένο διήγημα δημοσιεύεται σε συνεργασία με τη Σουηδή σκηνοθέτιδα Έρικα Λάστ. Ο στόχος της είναι να απεικονίσει την ανθρώπινη φύση και ποικιλομορφία μέσα από ιστορίες πάθους, οικειότητας, λαχτάρας και αγάπης, μία μίξη δυνατών και αισθησιακών διηγημάτων.