«Κατάφερα να ηρεμήσω λίγο, όταν μετά από πέντε λεπτά περίπου, εμφανίστηκε αυτή στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Με τα μαλλιά της λυτά. Χωρίς γυαλιά. Με κόκκινο κραγιόν. Και ένα δαντελένιο κορμάκι, που αποκάλυπτε ότι δεν φορά τίποτα από κάτω, και ότι το υπόλοιπο σώμα της ταίριαζε απόλυτα με τον σφιχτό κώλο που είχα δει. Σαν έξτρα φετιχιστικό χαρακτηριστικό, είχε βάλει μαύρη ταινία πάνω στις ρώγες της – σε σχήμα σταυρού». Το συγκεκριμένο διήγημα δημοσιεύεται σε συνεργασία με τη Σουηδή σκηνοθέτιδα Έρικα Λαστ. Ο στόχος της είναι να απεικονίσει την ανθρώπινη φύση και ποικιλομορφία μέσα από ιστορίες πάθους, οικειότητας, πόθου και αγάπης, μία μίξη δυνατών και αισθησιακών διηγημάτων.